Nasz Patron: Św. Franciszek z Asyżu
Franciszek z Asyżu to jeden z najbardziej znanych i rozpoznawanych świętych na świecie. Jego osoba bliska jest chrześcijanom, wyznawcom innych religii, z wielką sympatią i szacunkiem wyrażają się o nim również ci, którzy Boga szczerze szukają… Coż takiego uczynił? Czym zasłynął? Na czym polega fenomen jego osoby, skoro po VIII wiekach, jego intuicje i przesłanie, są wciąż aktualne, tak dla wierzących, jak i niewierzących.
Młodość
Urodził się w Asyżu pod koniec 1181 roku (lub na początku 1182) w zamożnej rodzinie Piotra i Piki Bernardone. Ojciec Franciszka był człowiekiem ambitnym i pracowitym. Pochodząc z bogatej rodziny kupieckiej, wielokrotnie doświadczał ograniczeń swojego stanu społecznego. Marzył o tym, aby jego syn został włączony do stanu szlacheckiego. Franciszek rozpieszczany przez ojca, cieszył się radością życia. Sentyment do zabawy i nowych doświadczeń w krótkim czasie uczyniły go jednym z przywódców młodzieży asyskiej.
Nawrócenie
Beztroska młodość trwała do 21 roku życia, kiedy Franciszek, żądny sławy i przygód uczestniczy w wojnie domowej pomiędzy Asyżem a Perugią. W czasie działań zbrojnych dostał się do niewoli, w której spędził rok czasu. Z powodu ciężkiej choroby został zwolniony w 1204 roku. Następny rok stanowił pewien przełom w jego dotychczasowym życiu. W trakcie przygotowań do kolejnej wyprawy wojennej, w Spoleto, miał wizję, która wpłynęła na zmianę jego decyzji. Wracając do Asyża spotyka na swojej drodze trędowatego, którego z czcią ucałował. Jesienią tego samego roku usłyszał głos Chrystusa aby iść i odbudować Kościół.
Postępowanie Franciszka, rozdającego bogactwo rodzinne, nadmierna wrażliwość na potrzeby biednych oraz zmiana sposobu życia doprowadziły do konfliktu z ojcem. W 1206 roku przed sądem biskupim Franciszek zrzeka się majątku rodzinnego i rozpoczyna życie pokutne. Rozpoczyna odbudowę pobliskich kapliczek: San Damiano, San Pietro oraz kaplicę Matki Bożej Anielskiej w Porcjunkuli, która w przyszłości stanie się kolebką Zakonu.W 1208 roku Franciszek odkrywa powołanie do życia apostolskiego. Rezygnuje z eremickiego stroju, przywdziewa prostą, brązową tunikę, która w tamtych czasach charakteryzowała stan plebejski. Chodząc z bosymi stopami po ulicami Asyża, wzywa mieszkańców do nawrócenia i pokuty.
Nowy Zakon
Radykalna zmiana życia syna bogatego kupca, wywarła duży wpływ na jego przyjaciół z lat młodzieńczych. Towarzysze dawniejszych zabaw obserwując Franciszka i jego wewnętrzną przemianę, postanawiają przyłączyć się do niego. Pierwsi bracia Franciszka to: Bernard z Quintavalle, Piotr z Cattani, oraz brat Idzi. Grupa pokutników z Asyża, rozpoczyna wyprawy misyjne po okolicznych miasteczkach, wzywając wszystkich do pokuty i nawrócenia. Za namową biskupa Asyża, Franciszek pisze Regułę, którą wraz z braćmi przedstawia w Rzymie papieżowi. Papież Innocenty III zatwierdził franciszkański sposób życia, polecając braciom mniejszym głoszenie nawrócenia i pokuty. Grupa pokutników zaczyna rozrastać się. Do Franciszka zgłaszają się całe rodziny, chcąc podobnie jak on i jego bracia żyć świętą Ewangelią. W 1209 roku Franciszek zakłada Trzeci Zakon, przeznaczony dla ludzi żyjących w świecie. W niedzielę Palmową 1211 (lub 1212) roku biedaczyna z Asyża przyjmuje w Porcjunkuli pierwsze śluby Klary. Wydarzenie to stanie się początkiem Drugiego Zakonu – Klarysek.
Misje i życie apostolskie
W 1217 roku odbyła się kapituła generalna, na której podjęto decyzje o wyprawach misyjnych o innych krajów pozaalpejskich, do Ziemi Świętej i Afryki. 1219 roku Franciszek udaje się na Bliski Wschód. W Egipcie spotkał się z sułtanem Malek el- Kamelem. Spotkanie to potwierdzają kroniki muzułmańskie, krzyżowców oraz list biskupa Jakuba de Vitry.
Po swoim powrocie z misyjnej wyprawy, Franciszek rezygnuje z kierowania Zakonem, wyznaczając na swojego następcę brata Piotra Cattaniego. Biedaczyna z Asyżu usuwa się w cień działalności apostolskiej, szukając podobnie jak u początku swojego nawrócenia , miejsc cichych i odosobnionych. Kontemplując tajemnicę wcielenia Jezusa urządza w 1223 roku w Greccio pierwszą w historii szopkę bożonarodzeniową. W następnym roku Franciszek otrzymuje wyjątkowy dar – stygmaty. Znak zewnętrznego upodobnienia do Jezusa Ukrzyżowanego to nie tylko łaska ale i doświadczanie wielkiego cierpienia.
Franciszek w otoczeniu braci, położony na własne życzenie na gołej ziemi, umarł w sobotę 1226 roku w Porcjunkuli.
(Artykuł pochodzi ze strony www.kapucyni.pl)